Πίσω στο 2007 περίπου και μετά από 10χρόνια υποβρύχιο ψάρεμα…κατάφερα να πιάσω τον πρώτο μου μεγάλο ροφό άνω των 10κιλών!
Μιλάω πάντα για ψάρεμα στο ανοιχτό νερό καθώς μέχρι τότε,είχα ρίξει σε ακόμα δύο τέτοια ψάρια στα μούτρα,κρατώντας το 100άρι μονολάστιχο cressi μου και τα δύο τότε,είχαν πετάξει την βέργα μετά τα βίαια χτυπήματα τους!
Την περίοδο αυτή,είχα πάρει το πρώτο μου 100αρι διλαστιχο Trygons και την πρώτη μου υποβρύχια κάμερα.Την οποία βέβαια,γρήγορα κατάφερα να πνίξω στις πρώτες βουτιές,με αποτέλεσμα να μην έχω αυτό το ψάρι σε πλάνο!
Όμως τα γεγονότα εξελίχθηκαν ώς εξής…
Μετά από ένα καρτέρι για σαργούς στα 15μ,εντόπισα την επιβλητική του φιγούρα να πεταλουδίζει και να με κοιτάει από λίγο βαθύτερα στα 21μ.
Έσπασα την βουτιά,σύρθηκα πίσω και άφησα το έντονο ρέμα,να με παρασύρει αθόρυβα μακριά χωρίς να δουλεύω πέδιλα.
Αφού κολύμπησα κόντρα στο ρέμα και ανέβηκα πάλι πιο ”ψηλά” από το μέρος,πόντισα τη σημαδούρα και χαλάρωσα καλά κρατώντας την.
15 λεπτά μετά περίπου,βουτιά από μακριά και σέρνομαι ακόμα μια φορά, για να βγω στην κορυφή του κρεμάσματος.
Αυτή τη φορά όμως το ψάρι βρισκόταν ακριβώς κάτω απ’ το κρέμασμα και μόλις έβγαλα το κεφάλι για να δω,αργά και κυριαρχικά κολύμπησε λίγα μέτρα και μπήκε στην τρύπα του,χωρίς να μου δώσει ευκαιρία βολής.
Για ακόμη μια φορά άφησα το ρέμα να με παρασύρει μακριά,βάζοντας ταυτόχρονα καινούργια σημάδια αναφοράς στον βυθό,αρκετά χαρούμενος, γιατί πλέον ήξερα που μπαίνει!
Βγήκα στα ρηχά όπου παντού μπαινόβγαιναν σαργοί στα κατρακύλια,με αρκετούς να είναι άνω του κιλού!
Ο στόχος όμως τότε ήταν ένας και μοναδικός…ο Βασιλιάς Ροφός!
Ο Γιώργος που μέχρι εκείνη τη στιγμή είμασταν μαζί,αποφασίζει να προχωρήσει λίγο ακολουθώντας τα ψάρια,με αποτέλεσμα να μην με ακούει,όταν του φώναζα ότι θέλω να βουτήξω και πάλι στον ροφό…
Παίρνω την απόφαση να βουτήξω μόνος μου και φεύγω πάλι για το συρτό που θα με βγάλει στο κρέμασμα.
Αυτή τη φορά όμως, ήξερα ότι αν έβγαινα λίγα μέτρα πιο αριστερά,θα ήμουν ακριβώς πάνω απ’ την τρύπα του ροφού και αν ήταν εκεί,θα μπορούσα να του ρίξω!
Πατώνω,σέρνομαι αθόρυβα και αργά βγάζω όπλο και κεφάλι απ’ το κρέμασμα…
Ο ροφός είναι εκεί…λίγα μέτρα απ’ την τρύπα του και κοιτάει προς τα εκεί που με είχε δει την τελευταία φορά!
Με ένα σπρώξιμο με το αριστερό χέρι,πέφτω απ’ το κρέμασμα με κατεύθυνση όχι το ίδιο το ψάρι αλλά την τρύπα του!
Ο ροφός με αντιλαμβάνεται,γυρνάει και αρχίζει επίσης την πορεία του προς την τρύπα…
Όμως βρίσκομαι ήδη πιο κοντά από αυτόν πλέον και μοιραία πρέπει να περάσει ακριβώς μπροστά απ’ το όπλο μου!
Του κάνω μια πολύ καλή βολή στο μάγουλο αλλά το μεγάλο ψάρι παίρνει 4-5μ μουλινέ και καρφώνεται στην τρύπα,με τη βέργα να κάνει μοχλό και να τον κρατάει στην είσοδο!
Ανοίγω μουλινέ και ελεγχόμενα αρχίζω την ανάδυση,για να ασφαλίσω το όπλο στην σημαδούρα.
Ελευθερώνοντας έξτρα μουλινέ και κολυμπώντας κόντρα στο ρέμα,καταφέρνω τελικά να φτάσω τη σημαδούρα,να την σηκώσω και να την πάω κάθετα πάνω απ’ το ψάρι.
Παράτησα τη σημαδούρα και πήγα αμέσως να φέρω τον Γιώργο,που αν και μόλις 60-80μ μακριά,εξαιτίας του αέρα,δεν με άκουγε…
Επιστρέψαμε και χωρίς να χρειαστεί καν δευτέρωμα,κατάφερα να τραβήξω εύκολα τον ροφό και να επιστρέψω μαζί του στην επιφάνεια.
Η χαρά μας τεράστια καθώς όπως και εγώ,ο Γιώργος αν και αρκετά χρόνια μεγαλύτερος,δεν είχε ξαναπιάσει στα χέρια του τέτοιο ψάρι μιας και ψάρευε λίγα χρόνια!
Αμέσως φύγαμε για πίσω και κάναμε απλά μια στάση στα κατρακύλια που είχα δει τους σαργούς,όπου και ο Γιώργος κατάφερε τελικά,έναν απ’ τους χοντρούς του κοπαδιού!
Σε όλη τη διαδρομή για πίσω χαζεύαμε και οι δύο τον βασιλιά και ήταν μια μέρα που μου δίδαξε(αφού τα βίωσα),δύο πράγματα…
Το πόσο σημαντικό είναι να έχεις το ζευγάρι από πάνω σου και πώς το να ξέρεις την τρύπα του ροφού,είναι πιο σημαντικό,απ’ το να ξέρεις που βρίσκεται το ίδιο το ψάρι!
Η βέργα στράβωσε τελικά στο πρώτο της ψάρεμα και σήμερα ακόμα διακοσμεί το τζάκι,να μου θυμίζει τη μέρα που ο μύθος…απομυθοποιήθηκε!
Υ.Γ: Καποτάκι απ’ τις αρχές του 2000…μεγάλη ανακάλυψη!